Het lijkt een rustige dinsdagmiddag te worden, totdat mijn collega een 73-jarige vrouw op zijn spreekuur krijgt met wat vage bovenbuikklachten. Ze is ook wat klam, en niet helemaal fit. Mijn collega maakt een ecg en besluit aan de hand daarvan haar in te sturen voor de Eerste Hart Hulp. Terwijl hij wacht op ambulancevervoer, wordt de vrouw onwel; haar ademhaling stopt en er is geen hartactiviteit meer.
In de vakantieperiode belt een man van rond de 40 naar de assistente van onze huisartsenpraktijk.
Aarzelend zat hij tegenover me, deze jongen van 14 jaar. 'Eh, ja, het is dus al een paar dagen zwart, zeg maar, mijn poep.' Zijn vader spoorde hem aan om verder te vertellen, maar er kwam weinig meer uit bij de jonge patiënt. Praten over je ontlasting kan al gênant zijn, laat staan als je ook nog een puber bent. 'Laat maar zien, je hebt er een foto van gemaakt toch?' vroeg de vader toen ik probeerde te achterhalen of zijn interpretatie van zwarte ontlasting overeenkwam met die van mij.
‘Ik ben blij dat ik nu mijn vaste arts heb’, verzucht ze. Op mijn ‘o ja?’ antwoordt ze: ‘De vorige keer werd ik geholpen door zo’n gepensioneerde huisarts.’ Ik frons mijn wenkbrauwen en graaf in mijn geheugen. Hebben we hier soms een oudere waarnemer gehad?
Rood aangelopen zit de 37-jarige vrouw tegenover mij in de spreekkamer. Er is sprake van behoorlijke verontwaardiging. Op hoge toon vraagt ze 'hoe ik het toch in mijn hoofd heb kunnen halen haar man niet à la minute een verwijzing te hebben gegeven naar de chirurg!' Naar de afdeling Bariatrische chirurgie had hij gemoeten!
Een vrouw van 47 bezoekt mijn spreekuur met hoestklachten sinds een paar dagen. Monter vertelt ze dat het hoesten vervelend is, maar ook weer niet heel erg. Grappend zegt ze dat ze eigenlijk bang is dat het allemaal wel meevalt en ze zich aanstelt.
Een jonge patiënte overlijdt na ziekenhuisopname in ons hospice als gevolg van nierinsufficiëntie na een tentamen suïcidi met ethyleenglycol. Het betreft een niet-natuurlijk overlijden, dus de schouw moet door de forensisch arts worden uitgevoerd.
De nieuwe patiënt, een 70-jarige man, uit één stuk gehouwen, komt zelfverzekerd de spreekkamer binnen. Hij zet twee boodschappentassen op het bureau en steekt van wal. ‘Dokter, dit geef ik u alvast voor de goede afloop en als het allemaal goed is gegaan krijgt u nog meer. En ik heb dit ook voor uw assistente, want zonder haar kunt u niet functioneren.’
‘Als servicebureau vanuit X, handelen wij alle declaraties af namens Y. Graag verzoeken wij om de bijgaande terminaalverklaring in te vullen en deze te ondertekenen. Wij kunnen deze bij de zorgverzekeraar neerleggen t.b.v. de declaratie. Ik verneem graag van u.’
Als arts in ruste kom ik ook weleens in een ziekenhuis. Zo was ik een maand geleden verwezen naar de dermatoloog.
