Tranen met tissues
1 reactieIk loop als coassistent mee met het spreekuur van de specialist. De volgende patiënt is een vrouw met sinds enkele jaren een progressieve aandoening. Ik zie haar geboortedatum en slik: zij is 23 jaar, net als ik.
De specialist haalt haar uit de wachtkamer en vraagt hoe het gaat. De tranen schieten haar in de ogen en met gebroken stem zegt ze dat het gisteren uit is gegaan met haar vriend. Na hier even over gesproken te hebben legt de specialist uit dat bij aanvullend onderzoek progressie van de ziekte is gezien. Nu rollen de tranen rollen bij haar en haar moeder over de wangen en er heeft zich een stapel verfrommelde tissues op het bureau opgebouwd.
Ondertussen probeer ik mijn eigen tranen in bedwang te houden en bijt op mijn lip. Maar zodra ze de angst uitspreekt in een rolstoel te belanden, breekt er iets in me. Voorzichtig, om niet op te vallen, veeg ik een traan van mijn wang. Tevergeefs, de patiënte ziet het. Ze schuift de doos tissues naar me toe en zegt: ‘Wil jij er ook een?’
J.E. Wolffensperger
Specialist ouderengeneeskunde
Wat mooi, deze interactie in het moment. Een erkenning van het leed van de patiënt en jouw menselijkheid/ menszijn als dokter. Wat mij betreft mag en moet dit ook kunnen. Verbinding is de brandstof van de relatie en daarmee een grotere kans op een g...oede behandelrelatie. Wat de de uitkomst ook zal zijn.
[Reactie gewijzigd door Wolffensperger, Anna op 23-11-2024 10:28]