De aanhouder wint…

In het telefoongesprek waarin ik hoorde dat ik was aangenomen, barstte ik dan ook niet uit in gejuich, maar reageerde onnatuurlijk formeel. Alsof mijn brein uit zelf­bescherming het script voor afwijzing, met bijbehorende formele beleefdheids­zinnen, alvast was gaan afdraaien en kortsluiting kreeg toen het script niet van toepassing bleek maar ik ook geen ander script voorhanden had.

Terwijl de nieuwe realiteit een landingsbaan zocht, merkte ik dat mijn omgeving mij opeens anders behandelde. In de operatiekamers waar vorige week nog de nadruk lag op het toetsen van mijn kennis en de initiatieven om te proberen mijn chirurgische vaardigheden te laten zien geheel bij mij lagen, gaven nu de operateurs mij enthousiast en ongevraagd onderwijs en werd ik zelfs aangemoedigd om onder begeleiding delen van de operatie zelf uit te voeren. Een leeromgeving die niet alleen een droom is van elke anios, maar ook zeer waardevol. Maar waarom wordt mij dit nu pas aangereikt, nu ik ben aangenomen?

Een ander effect van jarenlang in de race zitten, dat ik nu pas zie, is dat ik constant in de sollicitatiemodus heb geleefd. Elke intentie of gedachte werd meteen gevolgd door een zorgvuldige analyse: laat ik mijzelf dan wel op een positieve manier zien? In plaats van lunchen kan ik misschien beter op de poli helpen om mijn collegiale kant te kunnen tonen. Dit zat zo diep in mijn systeem dat ik mijzelf begon af te vragen waar mijn persoonlijkheid begon en mijn ‘pr’ stopte: ben ik eigenlijk wel echt een empathische arts of is dat mijn sollicitatiemodus?

Ik zie nu pas dat ik constant in de sollicitatie­modus heb geleefd

Wanneer men mij feliciteert met mijn opleidingsplek gaat dat vaak gepaard met de opmerking: ‘Je ziet maar, de aanhouder wint!’, verwijzend naar mijn lange aanloop hiernaartoe. Het is een bekend mantra, dat veel wordt rondgestrooid maar totaal voorbijgaat aan survivalship bias. Die opmerking knaagde aan mij, want veel van mijn collega-concurrenten zijn zeer hard werkende en geschikte kandidaten die in een niet-transparante en subjectieve selectieprocedure niet waren geselecteerd en ondanks aanhouden geen kansen meer aangeboden kregen. Terwijl sommige van mijn geselecteerde collega’s vooral veel geluk hadden of wisten uit te blinken in zelfpresentatie. En toch blijven we elkaar ervan overtuigen dat ‘de aanhouder wint’.

Laatst werd mij gevraagd of ik weer voor dit specialisme zou gaan als ik het over mocht doen. Voor een betere kwaliteit van leven zou ik mijn best doen om mijn jongere zelf te enthousiasmeren voor een minder competitief specialisme. Maar ik moet bekennen dat zonder de stress van jezelf te moeten bewijzen voor een opleidingsplek, mijn enthousiasme en passie voor het vak nog sterker is geworden en elke casus nu voelt als een verrijkende ervaring voor mijn éígen opleiding. Een gevoel dat ik mijn collega-concurrenten, die dit niet meer hebben mogen ervaren, ook erg had gegund.

Vanavond toast ik op jullie, de aanhouders die geen kansen meer kregen, en daarbij één dierbare oud-­collega in het bijzonder: opdat jullie elders tot bloei mogen komen!

Ook een perikel of anekdote delen? Dat kan (desgewenst anoniem)! Mail naar kopij@medischcontact.nl.