Stank

Bij aanvang van de dienst bespreken we altijd als eerste of er opnamecapaciteit is. Zo ook vandaag. Ik heb in principe een bed beschikbaar, maar er moet dan wel een patiënt overgeplaatst worden. De patiënt in kwestie is een puber van 15 jaar die is opgenomen met een septische shock.

Ze werd door het overplaatsende ziekenhuis binnengebracht en er was al adequaat en snel een behandeling gestart met antibiotica en bloeddrukondersteunende medicatie. Helaas werd ze steeds meer tachy- en dyspnoïsch en gaf ze zelf aan vreselijk moe te zijn, met uiteindelijk de noodzaak om haar te intuberen en invasief te beademen.

Ze ligt met haar ogen gesloten in bed en reageert minimaal

Wanneer ik de dienst overneem is ze gelukkig inmiddels 24 uur van de invasieve beademing af en wil ze vooral naar huis. Het lijkt ons een uitgemaakte zaak en we gaan van start met de visite van een andere patiënt. Halverwege de visite komt de verpleegkundige van onze ‘best patient’ naar ons toe met het verzoek om mee te kijken. Ze vindt haar patiënt afwezig in contact en niet adequaat reageren. We ronden snel onze visite af en komen mee. Ze ligt inderdaad met haar ogen gesloten in bed, en reageert minimaal op aanspreken. De overige vitale parameters zijn goed. Op dat moment komt haar vader ook binnen en buigt zich over haar heen om haar aan te spreken. Nog steeds met haar ogen gesloten fronst ze wat en zegt ze vervolgens luid en duidelijk: ‘Papa, ik kan je ruiken en wat ik ruik is niet prettig.’ Met een fraaie extra diagnose van ‘puber die het nog wat vroeg in de ochtend vindt’ is de ambulance gebeld en de patiënt met goed herstel overgeplaatst.