Blogs & columns
Carmen Vleggeert-Lankamp
Carmen Vleggeert-Lankamp
1 minuut leestijd
Veldwerk

Duitsland wonderland

11 reacties

Met enige regelmaat doet zich in mijn spreekkamer het volgende scenario voor. Patiënt komt binnen met stapel brieven en verslagen, multi­media zitten vol met evenzoveel ingescande verslagen en correspondentie en onder het kopje ‘radiologie’ zit een veelvoud aan beeld­materiaal.

Het verhaal is dan als volgt: ‘Nou dokter, ik heb al heel lang last van mijn rug. Ik ben daar een paar keer aan geopereerd, maar ik heb nog steeds heel erg veel pijn en het lopen lukt nu bijna helemaal niet meer.’ Ik weet dan al waar het naartoe gaat, maar vraag het toch maar even: ‘Hoe is het allemaal begonnen?’ Dan blijkt dat patiënt rugpijn had (‘echt heel erge’) en dat de orthopeed in Nijmegen er niets aan kon doen en dat ook de neurochirurg in Breda zei dat er geen operatie was die daar verbetering in kon brengen. ‘Maar mijn nicht was geopereerd in Duitsland (toverwoord) en die had daar heel erg veel baat bij. Toen ben ik ook naar die kliniek gegaan en toen ben ik daar geopereerd.’ Ik hoef de foto niet te openen om te weten dat ze er daar schroeven (kassa!) in hebben gezet. ‘Die operatie heeft toen niet geholpen (je meent het?), en toen ben ik opnieuw geopereerd (meer schroeven, wedden?) en dat hielp ook niet. Daarna kreeg ik een ontsteking en toen werd het lopen minder en toen ben ik nog twee keer geopereerd (voor de leek: er kunnen ALTIJD meer schroeven bij), maar ik heb nog steeds pijn in mijn rug en nu ook in mijn linkerbeen.’

Er kunnen ALTIJD meer schroeven bij

Wat is het toch wat mensen doet twijfelen aan de mening van de Nederlandse arts? Als er nu twee goedopgeleide dokters zeggen dat een operatie niet gaat helpen, gaat er dan echt geen bel rinkelen? Kennelijk is het vertrouwen in onze Nederlandse gezondheidszorg toch maar matig. Kan Antoinette Hertsenberg dat probleem nu eens aanhangig maken in Radar? Dat zou nog eens ‘passende zorg’ zijn voor de patiënt EN voor de dokter.

Meer van Carmen Vleggeert-Lankamp:

Veldwerk buitenland
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • P.E.A. Huijts

    basisarts

    Nee, maar in Duitsland zijn ze ook veel verder met de medische wetenschap! Daar doen ze bij terminale kankerpatiënten tenminste wel aan ozonwassing/vitamineP-infusie/orthostatische bloedanalyse!

    Het is heel erg naar hoe patiënten die inderdaad wa...nhopig zijn door kwakzalvers worden uitgeperst tot op hun laatste cent en soms tot aan hun laatste ademteug.

  • A. Kaemingk

    Docent consultvaardigheden, psycholoog, Maastricht

    Die malle patiënten toch, altijd maar van hun pijn afwillen. Onbegrijpelijk.

    Beste Carmen Vleggeert-Lankamp, je stelt de verkeerde vraag (‘Wat is het toch wat mensen doet twijfelen aan de mening van de Nederlandse arts?’).
    De goede vraag zit in de c...ategorie: ‘Hoe komt het dat sommige artsen (NL + DU) de situatie van hun patiënt niet verbeteren maar verslechteren?’
    Bijvoorbeeld: ‘Wat laten sommige artsen toch liggen, dat hun patiënten niet hebben gehoord, gesnapt of aanvaard wat zij zeggen?’ En ‘Waarom willen sommige artsen toch altijd meer opereren en schroeven zetten dan goed is voor hun patiënten?’

    In deze blog lees ik vooral iets over wanhopige patiënten en tekortschietende artsen, al dan niet door omzet gedreven. Het is niet nodig om er een interland van te maken (‘wij zijn goed en zij zijn slecht’), er zijn in elk land voldoende verhalen te halen over niet goed geholpen patiënten.

    Er zijn 2 dingen waar deze artsen harder aan zouden kunnen werken:
    1. Hun consultvaardigheden (luisteren, verbinding maken met de patiënt, het hele proces van Samen Beslissen - en nee dat kóst niet meer tijd, het levert juist kostbare tijd op en voorkomt veel ellende), en
    2. hun ethisch kompas (‘doe ik wat ik doe wel in het belang van de patiënt of vanwege andere belangen?’).

    Niet elke radeloze of lijdende patiënt, zal ondervangen kunnen worden, maar het is een kleine investering met een groot resultaat. En soms levert een zoektocht naar minder pijn daadwerkelijk wat op.
    (Verder zou natuurlijk de zorg als verdienmodel moeten worden herzien.)

    [Reactie gewijzigd door Kaemingk, Anita op 17-07-2024 06:41]

    • B.J. Kole

      Huisarts

      Mooi dat een psycholoog "Docent consultvaardigheden" het onmiddellijk bij de communicatie van de arts neerlegt, want daar zal het probleem wel liggen.
      U heeft geen enkel idee hoeveel multidisciplinaire teams, psychologen, fysiotherapeuten etc. etc ...betrokken zijn geweest bij deze cases toch?
      De utopie van het klaslokaal ziet er in de dagelijkse praktijk, vaker wel dan niet, echt heel anders uit.
      Het is overigens wel degelijk een 'interland', er zijn namelijk volop landen waar dit soort idiote overbehandelingen (veelal zonder resultaat), allemaal prima acceptabel zijn. Daar kunnen we vanuit Nederland helaas helemaal niet aan veranderen.

  • M.M.M. Linders

    Jeugdarts in opleiding

    Je ziet het niet alleen bij buitenlandse artsen die "wel" iets kunnen betekenen, maar zeker ook in het alternatieve circuit. Naar wie zou je als patiënt zelf gaan, naar iemand die zegt dat hij/zij je niet helemaal kan genezen, maar wel aan symptoombe...strijding kan doen of kan helpen in de acceptatie. Of iemand die beweert de heilige graal te hebben. Vaak gaat dat laatste om dure alternatieve behandelingen, met helaas weinig effect. Even doormeten en je gaat met een hoop voedingssuplementen naar huis, dat die domme huisarts daar niet aan heeft gedacht! Mensen blijven erin geloven, ze krijgen niet per se genezing, maar vooral "hoop".
    Ik zie het in mijn doelgroep vooral bij de buikkrampjes bij baby's gebeuren, osteopaten die de kinderen tussen 4 en 8 weken zien varen vaak goed op de natuurlijke huilpiek die toch al na verloop van tijd vanzelf zou afnemen.
    En helaas is dit niet verboden, want "niet big-geregistreerd".

    • E.M. Mallinckrodt

      Arts-microbioloog

      Zolang artsen ernstige dyschezie bij zuigelingen nog bagatelliserend "buikkrampjes" noemen, zolang zullen jonge ouders nog hun heil blijven zoeken bij osteopathen. Sommige osteopathen zijn heel vaardig met gestreste baby's en ouders, en zijn (in tege...nstelling tot de artsen) wél in staat de baby zonder kraken laten ontspannen, net zoals fysiotherapeuten en psychologen dat kunnen bij volwassenen. Over een "natuurlijke huilpiek" heb ik noch als arts, noch als ouder ooit iets geleerd cq gehoord.

      [Reactie gewijzigd door Mallinckrodt, Lisa op 24-07-2024 21:34]

      • M.M.M. Linders

        jeugdarts in opleiding

        U heeft gelijk, buikkrampjes is niet de juiste term om te gebruiken, ik gebruikte hem omdat ouders vaak aangeven dat het kind last heeft van "buikkrampjes" en daarom de osteopaat bezoeken. Maar het (onderliggende) probleem voor ouders is vaak het (ex...cessief) huilen. Er zijn inderdaad meerdere hypothesen wat hieraan ten grondslag kan liggen, maar de precieze oorzaak is nog niet bekend.

        We leren inderdaad in de geneeskundeopleiding veel te weinig over de jeugdgezondheidszorg en vooral het normaliseren. De opleiding is erg ziekenhuis en "ziekte"-gericht en toen ik binnen de jeugdgezondheidszorg kwam werken merkte ik pas hoe erg ik deze kennis miste, met "overbehandeling" als risico. Als dokter wil ik graag iets kunnen doen of betekenen, maar soms is ingrijpen helemaal niet nodig en is een afwachtend beleid, geruststelling en duidelijke uitleg voldoende. En die afweging tussen pluis en niet pluis (qua gezondheid en ontwikkeling), die wordt tijdens ieder consult binnen de jeugdgezondheidszorg op vele vlakken gemaakt. En dat maakt het ook zo'n leuk en uitdagend vak. Maar ik ken ook zeker de uitdagingen, gezien het grote personeelstekort, de toename van het aantal taken en de afname van tijd die we krijgen. Dus dat de zorg wellicht af en toe tekort schiet en dat osteopaten in dit gat springen, kan ik me zeker voorstellen.

        Over excessief huilen (en de zogenaamde "huilpiek") is onder andere geschreven in deze informatiefolder voor ouders van het NCJ (Nederlands Centrum jeugdgezondheid): https://www.ncj.nl/wp-content/uploads/media-import/docs/dfe063c0-e99a-400f-ba87-45f4f164a884.pdf . De informatie is gebasseerd op de multidisciplinaire richtlijn excessief huilen, welke op dit moment (net zoals alle andere NCJ richtlijnen jeugdgezondheidszorg) wordt geactualiseerd. Verder is het naar mijn weten kennis die bij elke kraamverzorgende en binnen de jeugdgezondheidszorg als bekend verondersteld wordt, dus ik vind het vervelend voor u dat u er als ouder nooit iets over heeft gehoord en er uitleg over heeft gekregen.

  • W.J. Duits

    Bedrijfsarts

    Misschien moeten we toch eens nadenken over “waarom doet de patiënt dit?” Is de boodschap “ik kan er niets aan doen en een operatie heeft geen zin” wel een te beperkte boodschap. Misschien een uitleg waar de pijn vandaan kan komen en welke invloed de... patiënt daar zelf op kan hebben, is dat een idee? De vraag “wat betekent deze pijn voor u?” is een andere optie. Wat is de vraag achter dit lijden? Als we daar niet op tijd op focussen, dan is uiteindelijk Duitsland wel de place te be voor de patiënt. Maar vergeet ook niet het effect van binnen Nederland telkens maar door te verwijzen. Doorverwijzing is een eerste stap in somatische fixatie, de onzekerheid van ons artsen heeft effect op onze patiënten. De meeste patiënten worden echt niet geruster door een bevestiging van een specialist dat er niets aan de hand is op zijn of haar terrein. Uitleg geven van wat er aan de hand is en geruststellen dat is een belangrijke interventie.

  • K.W. Schuit

    Huisarts N.P., Relleu

    Bijna humoristisch om te lezen, maar direct ook triest dat dit soort episodes geen zeldzaamheid zijn. Ja , de wanhopige patiënt dringt aan, maar dan moet de medisch specialist hier misschien wat vaker weerstand tegen bieden en oprecht toegeven dat ...er helaas in de geneeskunde niet voor alles een oplossing is. Er is in de recente literatuur al meerdere keren over teveel onnodige ingrepen gesproken, kunnen we voor de toekomst rekenen op zelfcorrectie in deze beroeps groepen?

  • B.J. Kole

    Apotheekhoudend Huisarts

    Wat is het toch met collegae die naar dit soort klinieken verwijzen ? En verzekeraars die het vergoeden ?

  • S.J.F. Gerbrandy

    Oogarts , Amsterdam

    In dit voorbeeld zal het inderdaad beter zijn om niet te opereren.
    Ik zie heel veel mensen waar tegen gezegd is dat ze er maar mee moesten leven. In heel veel gevallen kan ik er dan wel wat aan doen.
    Dat zijn ook veel buitenlandse patiënten. Van...daag nog 2, een Duitser en een Fransman.
    Er zijn gelukkig ook veel collegae, waaronder academici, die hun patiënten wel naar mij doorverwijzen.
    Ik bedoel maar: die andere kant bestaat ook.

    • I. Nanninga

      Arts, Groningen

      De boodschap “leer er mee leven” is geen boodschap die mensen willen horen. Mensen willen een zelfverzekerde behandelaar die zegt en vertrouwen uitstraalt dat ie het probleem kan (ver)helpen. Het is een eeuwenoud beproefd recept. Een arts die verk...ondigt dat ie er niets aan kan doen wordt gewoon als minder kundig ingeschat als de gene die vol bravoure zegt dat wel te kunnen.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.