Het dunning-krugereffect

Als enthousiaste puppy begon ik een paar maanden terug aan mijn eerste aniosbaan. Dit uitte zich onder andere in alle kansen aangrijpen om nieuwe dingen te leren. Het ging naar mijn idee best aardig.

Op den duur dacht ik te weten wat ik zelf kon oplossen, wanneer te bellen of welke dingen wel even op hun beloop gelaten konden worden. Maar bij de ene patiënt bleek het niet zo zwart-wit, en bij de volgende patiënt ook al niet. Begrijp ik eigenlijk wel waar ik mee bezig ben? Doe ik wat ik doe wel goed? Kan ik dit wel? Voor ik het wist zat ik in de ‘valley of despair’.

Dingen die vanzelfsprekend lijken zijn dat ineens niet meer. Het interpreteren van een bloedwaarde waar ik gisteren mijn hand niet voor omdraaide is ineens een hele opgave. Laat staan als het lab bont en blauw is… Vragen die ik naar mijn idee ontgroeid was stel ik de supervisor toch maar weer. Onzeker kom ik de werkdag door. Het is best eenzaam in de vallei. Lopen er dan geen collega’s rond? Hallo, is daar iemand…?

Het zelfvertrouwen op de y-as en kennis op de x-as. Gedurende de wittebroodsweken van je nieuwe baan groeit het zelfvertrouwen exponentieel, terwijl de mate van kennis achterblijft. Je bevindt je op de piek genaamd ‘mount stupid’. Na een aanleiding of uit het niets ben je je ineens pijnlijk bewust van je onkunde. Er zijn zo oneindig veel nuances in de geneeskunde. Hoe ga jij daar ooit de vinger op kunnen leggen? Je zwaait je zelfvertrouwen tijdelijk gedag en zoekt naar houvast.

Langzaamaan besef je dat je nooit alles kunt weten, maar dat je samen vaak een heel eind komt. En hé, eigenlijk weet je best een hoop. Je krabbelt op tegen de ‘slope of enlightenment’. Je kijkt omhoog naar je supervisoren. Ze zijn zeer bedreven in wat ze doen maar kennen hierbij de grenzen van hun eigen kunnen. Het ‘plateau of sustainability’. Het is best een eind klimmen, maar ooit kom je er. Dit alles met ups and downs. Zonder up geen down en zonder down geen up.