Geen hospice in my backyard

Met stijgende verbazing, en vooral verontwaardiging, heb ik de berichtgeving gevolgd – het kan u niet ontgaan zijn – over de komst van een hospice in Bloemendaal. Buurtbewoners uit een ‘nette’ villawijk aldaar verzetten zich er hevig tegen. Dreigden zelfs met rechtszaken tot aan de Hoge Raad toe, en ja dan kun je in Nederland alles eindeloos traineren, dat weten we inmiddels wel.

Het begon ermee dat de nazaten van een overleden miljonair diens villa voor twintig jaar ter beschikking wilden stellen aan een naburig hospice dat met ruimtegebrek kampt. Een aantal bewoners van de wijk vond dat niet kunnen. Ik snap het wel, in feite is het net zoiets als een asielzoekerscentrum; mensen zoeken tenslotte in zo’n hospice hun laatste toevlucht. En een asielzoekerscentrum wil je toch ook niet in je nette wijk? De argumenten tegen het hospice waren ook echt om van te smullen: aantasting van het cultuur-historische erfgoed (?!), toename van de verkeersdrukte – want stel je voor dat je niet meer met je super-SUV snel weg kunt scheuren, omdat je weer geblokkeerd wordt door een auto van een uitvaartondernemer. Of het argument dat schoolkinderen mogelijk die terminale patiënten zien, je moet er toch niet aan denken. En waarschijnlijk het belangrijkste argument: impact op de economische waarde van je eigen huis. Dat moet je ten koste van alles vermijden natuurlijk, je wilt je eigen kinderen wel echt iets van waarde nalaten natuurlijk.

Gelukkig waren er ook buurtbewoners die als protestkoor een welluidend, en in mijn ogen geheel terecht, tegengeluid lieten horen.

Waarschijnlijk gaat het hospice er wel komen in Bloemendaal, maar dan op een andere locatie. Niet in die nette wijk? Dan hebben ze het toch weer voor elkaar gekregen.

Afgezien van dat vreselijke NIMBY-gedoe – als het maar niet in mijn achtertuin gebeurt, als ik er maar geen last van heb – is het toch ook wel pijnlijk om te constateren dat (sommige) mensen blijkbaar nog steeds vinden dat sterven en alles wat met het levenseinde te maken heeft, maar (ver weg) weggestopt moet worden. Terwijl we weten dat hospices een belangrijke bijdrage leveren aan het zo goed mogelijk laten verlopen van die laatste periode van het leven en een belangrijk, zo niet onmisbaar, onderdeel zijn van de palliatieve zorg, met dank ook aan heel veel vrijwilligers. En dat terwijl er in het kader van het Nationaal Programma Palliatieve Zorg II een uitgebreide publiekscampagne loopt om het belang van palliatieve zorg en van tijdig praten over het levenseinde bij iedereen onder de aandacht te brengen. Maar ja, verscholen in de ongetwijfeld prachtige achtertuin in je Bloemendaalse villawijk, hoor, zie en merk je daar natuurlijk niets van.