Dertigersdilemma’s

Al vind ik het onzin, toch voelt het best als een ding, dat dertig worden. In gesprekken met patiënten komt deze mijlpaal ook vaker ter sprake. We hebben het over wat het nu echt uitmaakt of je 29 of 30 bent. Het cliché is niet voor niets ‘leeftijd is maar een getal’. Het zou leuk zijn als op je dertigste op alle levensgebieden alles perfect is. Spoiler alert, dat is het natuurlijk niet, en dat hoeft ook helemaal niet. Dit is dan een geruststellende conclusie. Niet alleen voor de patiënt maar ook voor mij.

Want dan word ik zelf dertig. Ik vind het een bevestiging dat mijn studententijd nu echt voorbij is, ook al was dat eigenlijk al zes jaar het geval. Dertig, dat klinkt als een getal waarop je een koophuisje, duurzaam boompje en asielbeestje hebt.

Ik probeer er geen evaluatiemoment van te maken. Al heb ik al wel de burgerlijke gezinsbak, maar geen labrador op de bijrijdersstoel. Daar heb ik ook helemaal geen tijd voor, want ook druk-drukker-drukst schijnt bij deze levensfase te horen.

Toch begin ik in deze fase te denken over wat nu echt belangrijk is in mijn leven en hebben gezegden als 'werken om te leven en niet leven om te werken' opeens meer gewicht. Er komen vragen bij als: mag ik zonder kinderen drie dagen in de week gaan werken? Omdat ik dan meer tijd heb voor mijn bestuur en vrienden? Of blijf ik gewoon op vier, omdat dat toch wel het minste is dat hoort?

'Ik voel me niet meer jong als ik dertig ben', zegt een vriendin. 'En jong was altijd deel van hoe mensen me omschreven'. Ik snap haar. Ik was altijd die jonge arts, aios en psychiater. Dertig voelt toch wat meer mainstream.

De burgerpunten stromen binnen. Waar ik kortgeleden nog geen beeld kon vormen van een velgenboom, staan mijn winterbanden er nu op geparkeerd. Nog +10 punten voor de beschermende hoes erover. Mijn huishouden beschikt over slabestek en een pizzaroller. Mijn vrienden zijn enthousiast over hun nieuwe wasmachine. Mijn dweil-robotstofzuiger rust onder de trap, klaar om alle oplaadsnoeren in het huis te verslinden en mijn stekkerdoos te dweilen. Tip van een mededertiger: koop deze niet.

Ook erg: de mode van toen we tiener waren, komt in het straatbeeld terug. Die afschuwelijke broek met hoge taille die je moeder vroeger droeg en die écht niet kon, die draag ik nu zelf. Alleen is die nu dus alweer uit. Ik draag wel zoals gen Z hoge sokken en geen enkelsokken (zeer millennial) in mijn sneakers, maar waarschijnlijk tuint geen enkele echte gen Z-er daar in en ben ik zeer niet cool. Daar is vast ook een veel cooler woord voor gevonden inmiddels.

Maar eigenlijk hè, is het ook best comfortabel, deze levensfase. Ik weet wat ik ga worden, want die specialisatie is al af. Als ik vakantie wil, ben ik niet afhankelijk van een opleidingsrooster, maar kan ik het nemen. Met mijn vrienden ga ik lekker uit eten, proosten op die 30.