Een vrouw van 47 bezoekt mijn spreekuur met hoestklachten sinds een paar dagen. Monter vertelt ze dat het hoesten vervelend is, maar ook weer niet heel erg. Grappend zegt ze dat ze eigenlijk bang is dat het allemaal wel meevalt en ze zich aanstelt.
Een jonge patiënte overlijdt na ziekenhuisopname in ons hospice als gevolg van nierinsufficiëntie na een tentamen suïcidi met ethyleenglycol. Het betreft een niet-natuurlijk overlijden, dus de schouw moet door de forensisch arts worden uitgevoerd.
De nieuwe patiënt, een 70-jarige man, uit één stuk gehouwen, komt zelfverzekerd de spreekkamer binnen. Hij zet twee boodschappentassen op het bureau en steekt van wal. ‘Dokter, dit geef ik u alvast voor de goede afloop en als het allemaal goed is gegaan krijgt u nog meer. En ik heb dit ook voor uw assistente, want zonder haar kunt u niet functioneren.’
‘Als servicebureau vanuit X, handelen wij alle declaraties af namens Y. Graag verzoeken wij om de bijgaande terminaalverklaring in te vullen en deze te ondertekenen. Wij kunnen deze bij de zorgverzekeraar neerleggen t.b.v. de declaratie. Ik verneem graag van u.’
Als arts in ruste kom ik ook weleens in een ziekenhuis. Zo was ik een maand geleden verwezen naar de dermatoloog.
Als huisarts vind ik het inloggen op de huisartsenpost altijd het lastigste probleem dat ik er tegenkom. Al die patiënten daarna zijn voor mij gemiddeld genomen ‘een eitje’. Dat ik niet de enige ben die met ontoegankelijke ‘hulpmiddelen’ worstelt, blijkt als ik een huisbezoek moet afleggen.
Een welbespraakte, gezonde dame van 96 jaar wordt opgenomen op de geriatrische revalidatieafdeling. Zij woont zelfstandig zonder thuiszorg en daalt nog iedere dag de wenteltrap af die haar woning met de stad verbindt, om de NRC te bemachtigen.
Aan het einde van een lange dag word ik gebeld voor een spoed-CT. Een oude man op de afdeling Neurologie heeft een acute zwelling onder in zijn buik en is erg onrustig.
Op de polikliniek Oogheelkunde werken wij deels met carrouselspreekuren. Hierbij worden de patiënten ‘voorgekeurd’ door ondersteuners zoals toa’s en optometristen en superviseert de oogarts. Bij een regulier spreekuur roept de oogarts de patiënt binnen, bij carrouselspreekuren loopt de oogarts van patiënt naar patiënt.
Daar zitten we dan, m’n manager en ik, klaar voor de start om in te loggen als ware het een belangrijk concert. Midden in de nacht, want om precies 00.00 uur gaat het van start. Als we precies op tijd inloggen dan kunnen we bestellen en liggen we met een beetje geluk binnen een halfuur alsnog op bed… We houden appcontact.
Op een ochtend lag ik zomaar opeens op de Spoedeisende Hulp met een groot hartinfarct. De week hieraan voorafgaand kondigde een aantal atypische symptomen al ‘iets’ aan. Ikzelf, een 48-jarige psychiater, had voor elk van deze symptomen een mogelijk passende oorzaak bedacht, want een hartinfarct op mijn leeftijd? Kom nou!
In het hospice ligt een patiënt met een enorme ascitesbuik. Voordat zij in het hospice kwam, heeft ze in het ziekenhuis al tweemaal met veel succes een ascitespunctie gehad.
Meer en meer krijg ik het gevoel dat ik een soort van gevecht aan het leveren ben met de supermarkt en het pompstation waartussen mijn praktijk zich bevindt. Motiveren mijn team en ik dagelijks de diabetespatiënten om toch vooral wat af te vallen, en de rokers om te stoppen met roken, de moed dreigt mij in de schoenen te zinken wanneer ik in de winkel rondloop.
Telefonisch spreekuur. Hulpvraag: ik krijg een heupoperatie in het buitenland, wil de huisarts mijn antistollingsbeleid rond de operatie regelen? Hmm… Als huisartsen werken wij generalistisch, wij weten van bijna alles op zijn minst een beetje, maar perioperatief antistollingsbeleid lijkt mij niet onze expertise. Eerst het verhaal maar aanhoren.
Woensdagavond, intervisiebijeenkomst. Vier gedreven huisartsen tussen de 35 en 40 jaar bespreken punten waar we tegenaan lopen in ons vak. Een collega vertelt over een boze patiënt: verbaal geweld, verwijten, dreigementen. Mijn collega breekt, is in tranen.
Tijdens mijn zwangerschap had ik – sinds jaren – weer last van aanvallen van een regelmatige, snelle hartslag zonder verdere klachten, die ik me kon herinneren uit mijn tienerjaren maar sindsdien niet meer had gehad. Toen ik weer een dergelijke aanval kreeg en ik toevallig de apparatuur bij me had, heb ik een ecg-opname gemaakt, een ritmestrook en een 6-leads-ecg. Deze stuurde ik naar mijn huisarts met de vraag of die er misschien een teleconsult van kon maken voor de cardioloog. Het advies kwam terug: verwijzing.
Ik loop als coassistent mee met het spreekuur van de specialist. De volgende patiënt is een vrouw met sinds enkele jaren een progressieve aandoening. Ik zie haar geboortedatum en slik: zij is 23 jaar, net als ik.
Na de ochtendoverdracht hebben we met de artsenploeg in ons ziekenhuis altijd aansluitend om 8.15 uur overleg met de radioloog om de röntgenfoto’s van de voorgaande dag te bespreken. We zitten vandaag echter in een andere zaal, omdat er in onze vaste zaal nascholing is voor mammaradiologen.
Collega’s, ik wil een biecht afleggen. Ik ben huisarts en suïcidaal. In het kader van taboedoorbreking deze ontboezeming. Mijn leven was een glimmende reclamefolder: leuke man, gezonde kinderen, vlot de geneeskunde- en huisartsopleiding door, geweldige baan.
Een van de bewoners op onze psychogeriatrische afdeling heeft al lange tijd parkinsondementie. Ze weet heel goed wat ze wil en niet wil. Dus besloten we haar alleen medicatie te geven of te voeden als ze dat wilde en niet aan te dringen als ze niet wilde.
Een moeilijke jeugd, weinig emotionele steun en slechte hechting. Een optelsom voor psychische labiliteit heeft voor jou, aan het eind van je tienerjaren, een psychose tot gevolg. En antipsychotica natuurlijk. Steeds een beetje meer want het bleef onrustig in je hoofd. Met veel angst en veel hypochondrie.
Onlangs zag ik een jongeman op mijn spreekuur. Hij had wederom last van een slijmbeursontsteking van de heup, en had eerder van mijn collega een cyriaxinjectie gekregen, die een tijdlang goed had geholpen tegen de pijn.
Helaas ben ik sinds twee jaar naast huisarts ook patiënt. Wegens borstkanker is mijn rechterborst geamputeerd, en heb ik een behandeling met radiotherapie en een reconstructie met lichaamseigen materiaal middels een DIEP-procedure ondergaan. Na de reconstructie is sprake van een forse ongelijkheid en pijnlijke stugheid van de rechterborst. De plastisch chirurg gaf aan dat mijn situatie zich uitstekend leent voor lipofilling als nabehandeling. Hiermee zouden de pijn en stugheid door de fibrose verbeteren. Het volumedefect is in één of twee behandelingen goed te compenseren.
Een ventje van 11 komt met vader op de hap. Bij de aanblik van het jochie moet ik als vanzelf denken aan een Bifi-worstje: het oranje-zwart van zijn motoroverall is op alle plaatsen net wat te groot uitgevallen. Vermoedelijk bestaat er ook geen maat voor 11-jarigen.
Ik heb al enkele maanden een oudere vrouw onder controle. Ze heeft me weleens verteld dat ze geen familie heeft, en eigenlijk ‘erg weinig’ mensen ziet aan wie ze hulp kan vragen. Ik zag haar op het spoedspreekuur, we hadden het volgende gesprek:
