Patiënt wil niet. Ja, dus?  

Er zijn twee berichten die mij de laatste weken de wenkbrauwen deden fronsen.

Ten eerste een kop in NRC: ‘De patiënt wil liever zorg van mindere kwaliteit dan overplaatsing (…).’¹ , terwijl de instelling overplaatsing noodzakelijk acht, omdat die verwacht op afzienbare termijn geen verantwoorde beademingszorg meer te kunnen verlenen. Ten tweede een bericht in Medisch Contact waarin huisartsen, die door ‘misplaatste’ patiënten met overvolle praktijken te kampen hebben, verzuchten: ‘(…) de huidige vrije keuze (vrije artsenkeuze van patiënten, AdJ) beperkt nu juist de vrijheid aangezien alles vastloopt.’² In dit geval willen verhuisde patiënten zich, kennelijk met een beroep op het ‘recht op vrije artsenkeuze’, niet laten overschrijven naar een huisarts in de eigen regio, waardoor de huisartsenzorg in de oorspronkelijke regio door capaciteitsgebrek in gevaar komt. De gemene deler van beide casus is, platgeslagen, volgens mij de volgende: Patiënt wil niet en nu kan ik als zorgverlener mijn werk niet meer (verantwoord) doen.  

Ik weet niet, maar dit kan toch niet de bedoeling zijn geweest van het versterken van de positie van de patiënt eind vorige eeuw? En het is zeker niet de bedoeling van de KNMG-richtlijn niet-aangaan of beëindiging van de geneeskundige behandelingsovereenkomst, die volgens mij in beide casussen ruimte voor een andere uitkomst biedt, mits aan de zorgvuldigheids­eisen wordt voldaan.  

auteur

Antina de Jong, adviseur gezondheidsrecht en medische ethiek bij de KNMG 

Lees de volledige column op knmg.nl, daar vind je ook de voetnoten