The Almighty Sometimes

The Almighty Sometimes, voor trailer, speellijst en een podcast over bipolariteit, zie: oostpool.nl/voorstellingen/the-almighty-sometimes.

Anna is 18, dus meerderjarig, en wil de gelegenheid aangrijpen om onafhankelijker te worden van haar moeder en haar psychiater, die bovendien aankondigt nu ook niet langer haar dokter te kunnen zijn: ze moet zich voortaan tot een psychiater voor volwassenen wenden.

Anna kampt al sinds haar vroegste jeugd met een bipolair syndroom. Ze ziet zichzelf als een wonderkind, want was ze niet als kind al een talentvol verhalenschrijver? Pillen hebben haar gave gedempt, meent ze. Dus is dit het uitgelezen moment de medicatie te staken. Het zal haar meer grip geven op haar authentieke zelf, en de sluizen van haar literaire productie weer openzetten.

Dat is het uitgangspunt van de voorstelling The Almighty Sometimes door Theater Oostpool, in de regie van Daria Bukvić en op een tekst van de Australische Kendall Feaver. Behalve de weergaloze Selin Akkulak als Anna, zien we een drietal voortreffelijke acteurs: Maartje Remmers in de rol van Anna’s moeder, Mika de Pee als haar vriend Wesley en Renée Soutendijk als haar toe­­gewijde, maar – zoals het hoort – professioneel afstandelijke psychiater. Een vader is er niet – die is vroeg overleden.

Het interessante van de ‘casus Anna’ is dat Feaver geen jeugd­trauma(’s) of iets dergelijks suggereert: ze is ‘gewoon’ ziek. Haar psychiater nam haar bijzondere geval zelfs op in een boek waarin ze citeert uit verhalen van Anna. Als Anna dit ontdekt levert dat een kenmerkende scène op, die zindert van ironie en drama tegelijk: want ja, wat Anna altijd wilde – gepubliceerd worden – is dus al, zij het incognito, gebeurd. Met haar bipolariteit manipuleert ze haar vaak radeloze omgeving, dreigt met zelfmoord, maar is soms ook goudeerlijk en compleet in de war, en beseft dat ook. Ook dat maakt sommige scènes zwaar en licht tegelijk.

De acteurs bewegen zich in een lichte ruimte met ramen voorzien van luxaflex, waarachter videobeelden zichtbaar zijn, die niet anders te interpreteren zijn dan als Anna’s geprojecteerde zielenroerselen. Dat toneelbeeld blijkt uiterst functioneel, scènes kunnen daardoor, ook dankzij de effectvolle muziek, vloeiend in elkaar overgaan. De toon van het stuk is zeker voor de pauze tamelijk beheerst, waardoor dramatische momenten zoals een grandioze monoloog van Anna tegen het slot en de totale ontmanteling van het decor als Anna kortstondig het luchtruim kiest, extra hard binnenkomen.

Regisseur Daria Bukvić ging zelf enige tijd geleden door een periode van depressie. In een interview zei ze onlangs weliswaar respect te hebben voor de generatie van haar ouders die bij mentaal ongerief zelden naar een dokter of een psycholoog stapten, maar dat het niet terecht is dat ze daarom de huidige generatie proberen ‘te snowflaken’. ‘Dan denk ik: waarom zou ik niet gebruik­maken van de luxe die de westerse wereld mij kan bieden op het vlak van geneeskunde? Ik heb hulp nodig.’ Haar voorstelling is een aanrader.