Nieuws
Mattanja Dirks
2 minuten leestijd
psychiatrie

Psychiatrie en ik

Plaats een reactie

De wereld om me heen lijkt langzamerhand groter te worden nu ik zelf groot ben. Door mijn reizen naar de ontwikkelingslanden als Midden-Amerika, Zuid-Afrika en Kameroen werd het westerse denkbeeld uitgerekt naar een bredere kijk op mijn eigen normen en waarden. Nu worden mijn normen over mensen in een breder perspectief geplaatst door de psychiatrische patiënt.
Met een oom die niet functioneert in de maatschappij door waandenkbeelden en angsten begin ik door vandaag anders naar zijn situatie te kijken.
De gesloten afdeling in GGZ Bennebroek heeft de prototype uiterlijke kenmerken die je van een psychiatrische instelling zou verwachten. Grijze muren, donkere kamers en lange gangen. Van de separatiecellen nog niet gesproken, wat een ellende. Een hok met een matras waar antischeur lakens op liggen zodat de patiënt zichzelf niks kan aandoen. Op de grond staat een kartonnen urinoir en aan de muur is een schoolboord waar de patiënt, die niet meer te hanteren is, zijn of haar gevoelens, gedachten of stemmen kan uiten.  Natuurlijk moeten we blij zijn dat deze ruimten bestaan om de veiligheid van de patiënt zelf en zijn/haar omgeving te waarborgen.
In de ochtend bij de overdracht en de rondleiding vielen deze aspecten van het gebouw me als eerste op doordat het mijzelf gelijk al een sombere stemming gaf. Over tien weken zal de verhuizing plaatsvinden naar het moderne gebouw waar gezorgd is voor licht, ruimte en kleur. Een verademing kan ik me voorstellen.
Dan de patiënten op de gesloten afdeling. Het anamnese gesprek dat ik met mijn duo afnam was bij een vrouw. Complexer heb ik een mens nog niet gezien dan dat ik vanochtend heb mee gemaakt. Een borderline persoonlijkheidsstoornis, PTSS (post traumatische stress stoornis) door verkrachting, depressie, schizofrenie en hierbij meerdere malen suïcidale pogingen en zelf mutilatie. Door de 25 verschillende stemmen die patiënt hoorde en de beesten die ze zag was ze tijdens het gesprek in zichzelf gekeerd. Wat me aan het verhaal verbaasde was dat ze als kind al stemmen hoorde die tot haar 17e jaar positief tegen haar praatten. Deze positieve stemmen, zoals de genoemd worden, spraken haar waardering en moed in. De negatieve stemmen praten tegen haar alsof ze een slecht mens is en dat ze zichzelf moet vermoorden. Het lijkt mij verschrikkelijk slopend altijd negatieve stemmen te moeten horen en er tegen te vechten om niet dood te gaan. Ik zie het als een hele opgave om deze mensen te helpen en ik merk bij mezelf een bepaalde frustratie omdat het naar mijn idee ook niet honderd procent lukt. De stemmen zullen verdwijnen maar door luxerende factoren weer terug komen. Of de stemmen zullen blijven en een beetje naar de achtergrond verdwijnen in het gunstigste geval. Daarentegen zie ik de uitdaging in de diagnostiek bij deze patiënten. Zoals bij somatische patiënten genoeg instrumenten gebruikt kunnen worden als hulpmiddel om de diagnose te stellen is de anamnese, het gesprek, het belangrijkste item bij de psychiatrie. Praten, luisteren en observeren kosten maar weinig geld dus in dat opzicht een compensatie tegen de hoge kosten die de psychiatrische patiënt met zich mee brengt door de levenslange zorg. Dit is tevens weer een ander hoofdstuk en niet voor mij als juco neergelegd om verdere gedachten op los te laten op dit moment.

Mattanja Dirks

psychiatrie ingezonden reactie
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.