Blog Sebastiaan - Shockroom C

Woensdagochtend, overdracht bij de chirurgie. Het is 7.40 uur en ik kijk slaperig om me heen. Sinds zondag heb ik dienst met Frederik op de spoedeisende hulp. Piekfijn ziet hij er altijd uit en zelden laat hij een moment voorbijgaan om te benadrukken dat hij aios is (en geen anios), dus al bijna chirurg. 

Halverwege de overdracht van een patiënt met een ileus (dr. Ballenberg: ‘Maaghevel, klysmeren en mobiliseren! Het rijmt dus het klopt, hahaha’), klinkt er plots een schrille toon door de zaal. ‘TUUUUT! Oproep voor het grote traumateam, shockroom C, tien minuten. Ik herhaal.’ Freek drukt het geluid weg.

Als (bijna-)chirurg dien je hier natuurlijk totaal niet van onder de indruk te zijn. Ik sta klaar om achter hem aan te rennen, maar hij maakt nog totaal geen aanstalten om in beweging te komen. Eén van de chirurgen buigt zich naar hem toe: ‘Gaat het lukken alleen, of…?’ Frederik knikt met overtuiging. ‘Oké, bel me maar als je het niet vertrouwt.’ Tot nu toe was er eigenlijk altijd wel een supervisor bij zijn traumaopvang. Maar uiteindelijk moet hij het ook zelf kunnen.

Dan rekt Frederik zich demonstratief uit en staat op. Snel schuif ik langs mijn medeco’s, struikel nog bijna over de lange benen van dr. Ballenberg en glip dan achter hem aan de overdrachtzaal uit. Ik heb er zin in. ‘Ik hoop dat het een mooie wordt!’ zeg ik enthousiast. Frederik lacht en geeft me een klap op mijn schouder. Samen lopen we richting de spoed.

Op de spoed druppelt het team binnen. De SEH-verpleegkundigen leggen alvast de infusen klaar, de anesthesioloog komt net binnenlopen. ‘Wie heeft de leiding zo?’ blaft hij door de shockroom. Frederik steekt zijn hand op. De anesthesioloog bromt iets en begint alle infusen anders te leggen. De aios van Neurologie komt binnen in haar paarse loodschort. Ze stopt de zakken vol met wattenstaafjes, lampjes en houten spatels. Snel loop ik naar het rek om ook een schort te pakken. Rood, de kleur van de SEH/chirurgiearts. Frederik plukt hem uit mijn handen en ik loop licht geïrriteerd terug om een andere te pakken. Een paar oude handschoenen zitten nog in de borstzak. Ik gesp hem dicht. Het lood voelt zwaar, maar geeft vertrouwen. Het harnas zit goed, klaar voor de…

Een SEH-verpleegkundige onderbreekt mijn dagdroom. ‘Oké, luister! Jongeman van rond de 10 jaar oud is aangereden op een zebrapad. Auto reed vermoedelijk 50 kilometer per uur en de knul is meer dan tien meter verderop terechtgekomen. Bij aankomst ambu in eerste instantie goed aanspreekbaar, maar in de ambu ging hij snel achteruit. MMT niet gebeld, meteen doorgegaan hierheen. Nog twee minuten!’

De radioloog komt net te laat binnen en de anesthesioloog herhaalt, met weinig verhulde irritatie, het hele verhaal nog een keer. Frederik frommelt een beetje aan zijn handschoenen. Ik zie hem twijfelen. Kindertrauma’s zijn een geval apart. In de verte klinkt de sirene. ‘Ik wil een botnaald hebben!’ roept de anesthesioloog. Ik volg een zweetdruppel die vanaf Frederiks keurige scheiding naar beneden loopt. Frederik veegt hem weg en draait zich naar mij. ‘Uhh, co, ik uhmm.’ De sirene wordt luider. Ik zie zijn handen trillen. De verpleegkundigen wringen zich langs hem heen. ‘De CT staat klaar. Waar zijn de hoofdblokken?’ We horen de ambulance het terrein van de SEH binnenkomen. Deuren gaan open en snelle voetstappen komen dichterbij. Binnen no time staan ze binnen. Het jongetje ziet grijs en ligt slap kreunend op de brancard. Ik zie geen infuus. ‘De tensie zakt maar we krijgen geen toegang!’ roept een van de broeders met een lichte toon van paniek. De overdracht loopt chaotisch, de anesthesioloog is al tijdens het overtillen met de botnaald bezig.

Ik kijk naar Frederik, die nog steeds aan zijn handschoenen frommelt. ‘De A is die, uhm.’ begint hij. ‘Het bekken. Nee of neuro, de nek?’ Het traumateam staart hem aan. Plots zie ik de verwarring in zijn ogen. Ik ren naar de telefoon en ram het sein van de supervisor in. Frederik knikt naar me en binnen één minuut is de traumachirurg beneden en in charge. Bekkenfractuur met een enorme bloeding, klaplong, mogelijke wervelfractuur. Met spoed naar de ok.

Frederik en ik blijven achter in de shockroom. Hij kijkt naar de vloer, veegt een lege infuuszak met zijn lakschoen aan de kant. Zijn loodschort lijkt een maat te groot. Hij zucht. ‘Oké, weer aan de slag, Sebas. Show is over.’ Samen lopen we shockroom C uit, beiden een stukje nederiger de rest van de dag tegemoet.

Sebastiaan

Meer blogs

MMT: mobiel medisch team.