Blogs
Blog

Medeco’s

Plaats een reactie

Het is 6.15 uur. Het regent licht en ik sta te wachten op de trein. Slaperig staar ik voor me uit. Voor dit coschap moet ik een flink stuk de polder in, naar een klein perifeer ziekenhuis. Het bevalt me eigenlijk wel om even uit de academie te zijn: eindelijk een keer de standaardziektebeelden, de huis-, tuin-, en keukengeneeskunde. Je had mijn gezicht moeten zien toen ik mijn eerste klassieke appendicitis te pakken had.

Uit de mist komt de sprinter aansjokken, keurig op tijd. Druk is het nooit. Enkele forensen, een verdwaalde toerist. Een aantal figuren ken ik ondertussen van gezicht. In de voorste coupé zit een oude Chinese man, altijd goed ingepakt met minstens twee sjaals en een Hello Kitty-muts. Twee stoelen verder een bouwvakker met een tattoo van de lokale voetbalclub in zijn nek. Een knap meisje van begin 20 lurkt in het tussenstuk aan haar Starbucks-beker: ‘Jenny’ staat erop geschreven. Ze is verzonken in haar telefoon.
De sprinter hobbelt van stadje naar stadje. Ik lig met mijn hoofd tegen het raam en staar de nacht in.

Een halfuur later stap ik over op de bus. Achterin zie ik ze al zitten: de andere co’s van de chirurgie. Met zijn twaalven ontmoeten we elkaar elke dag in deze bus, die je precies op tijd bij het ziekenhuis afzet.
Ik schuif aan naast Bas, een van de weinige mensen die ook op dit tijdstip een goed humeur heeft. Terwijl hij vrolijk keuvelt over de Champions League-wedstrijd van gister, kijk ik om me heen naar mijn andere collega’s. Een diverse club, van strebers tot stumpers: allen overgeleverd aan deze afdeling de komende tijd.

Elke paar weken zit je weer in een ander ziekenhuis, met andere artsen, verpleegkundigen, secretaressen en systemen. Weer alle namen leren, weer de weg kwijt zijn, weer bewijzen aan je beoordelaars dat je (bij vlagen) capabel bent. Doodvermoeiend. Vooral de eerste week loop je verdwaald rond en ben je afhankelijk van je medeco’s. Zij vertellen je welke chirurg je moet ontwijken, waar je de goede naam op je pasje kunt laten zetten, waar je het ok-programma vindt en op welke afdeling de koffie wel te drinken is. (‘Geen enkele, maar op de kinderafdeling hebben ze een Nespresso-apparaat. Gebruik op eigen risico.’)

Ik weet niet waarom ik nu opeens zo’n waardering voel voor mijn medeco’s, terwijl Bas de omhaal van Zlatan na doet. Misschien geeft het een gevoel van kameraadschap, zo samen in de bus om 7.10 uur. Door de regen en het donker richting de jungle van het ziekenhuis. Vandaag gaan we dingen laten vallen op de ok, een infuus misprikken, de verkeerde chirurg de verkeerde koffie geven en een paar keer proberen door de grond te zakken. Maar het is fijn om te weten dat je medeco’s in de buurt zijn, die dat ook allemaal weleens gedaan hebben. En als je er even echt helemaal klaar mee bent, kun je bij hen terecht voor slappe koffie, een smerig SEH-verhaal en een opbeurende opmerking.

Ik kijk om me heen: met de hele club in de bus. Samen zullen we de dag wel weer doorkomen.

Beeld: iStock
Beeld: iStock
Blogs
  • Sebastiaan

    Zijn oma denkt dat hij de wereld redt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.