Blog Roselin: Soort zoekt soort

Als onderdeel van het coschap chirurgie loop ik ook een week op de Urologie. Het lijkt me een leuke combinatie van handelen en beschouwen, dus ik kijk ernaar uit. De week is ook echt fantastisch.

In twee dagen doe ik, per toeval, mee met zo ongeveer elke urologie-ok die er bestaat, waaronder een laproscopische nefrectomie. Ik mag katheters aanleggen, klemmen vasthouden en soms alleen meekijken op het scherm, maar het is allemaal leuk en interessant. Op de poli heerst een open sfeer; de artsen komen snel to the point bij hun patiënten en de vraagstellingen zijn heel afwisselend. Het zijn best lastige en persoonlijke onderwerpen waar mensen over moeten praten en ik merk hoe behulpzaam en prettig het is als artsen zelf daar niet te moeilijk over doen en zaken gewoon benoemen. Patiënten vinden dat fijn, is mijn indruk. Tegelijkertijd zijn er ook veel patiënten die niet snappen waarom iemand in godsnaam kan kiezen voor een vak dat de hele dag over plassen, poepen en piemels gaat en waarbij je de hele dag rectaal touchers uitvoert en katheters inbrengt.
 
Ik merk dat ik meega in de sfeer. Ik weet vrij zeker dat ik voor dit coschap geen uroloog wilde worden, maar ik vertel thuis vol plezier mijn belevenissen en ben enorm enthousiast. Interessant dat sfeer zo'n bepalende factor is. Ik denk dat elk vak toch een beetje zijn eigen type mensen aantrekt en dus kijk je als coassistent telkens of je ertussen past. Maar een toekomst kiezen op basis van 'ik vond de mensen zo aardig' klinkt niet heel verstandig. Aan de andere kant, je collega's zijn een belangrijk onderdeel van je werk. Natuurlijk is elke groep en elk ziekenhuis anders, maar het is ook wel 'soort zoekt soort'. Dus dan kun je maar beter goed aanvoelen welke soort jij eigenlijk bent. Ben ik dan toch meer uroloog dan ik dacht?

Meer blogs van Roselin

Meer blogs