Blog Nicole - Georganiseerde chaos

Hoe vertel je het thuisfront hoe het hier in het Groote Schuur gaat? Want hoeveel weten niet-medici nou precies van wat ik als coassistent in Nederlandse ziekenhuizen uitspook? Eigenlijk verschilt het weinig met wat een coassistent overal ter wereld lijkt te doen: verdwalen in een groot ziekenhuis, altijd gebouwd als een doolhof, en achter een arts aanhobbelen die rennend door het ziekenhuis gaat.

Ook hier hebben coassistenten vaak geen idee wat ze doen en pakken elke gelegenheid aan om een koffietje te doen of eerder naar huis te gaan en ook hier lijkt geen één coassistent oogheelkunde leuk te vinden. Want wat is er leuk aan door een fundoscoop turen en dan te moeten pretenderen iets te zien? Want ook hier wordt er wel van je verwacht een mooi verhaal te hebben voor de arts. Dus we doen net of we van alles zien door de fundoscoop, maar voelen ons een waarzegster die in een glazen bol kijkt en spieken in het dossier van de patiënt, ontcijferen het doktershandschrift en komen dan pas met een prachtige diagnose! Het is echt niet anders dan in Nederland.

En toch zijn er zoveel verschillen. Neem nou de polikliniek: ik heb inmiddels de organisatie in de chaos ontdekt. Dat ze van kamer 6 naar kamer 3 gaan en dan weer naar kamer 5 dat zal wel Afrikaanse logica zijn. En ook de tijd van binnenkomen zul je niet snel in Nederland zien: ’s ochtends om 5 uur staan de patiënten al voor de deur, slechts de eerste vijftig worden geholpen. Zij worden eerst om 7 uur gescreend door de verpleegkundige en krijgen een nummer. Om half 10 komt de dokter en dan kan de hectiek echt beginnen. Inmiddels hebben alle vijftig patiënten zich verzameld in een kamer van vijf bij vier en zitten er in de spreekkamer ook tien patiënten. Privacy? Waarom? Twee artsen werken zich door de rij patiënten heen, sturen ze van kamer 4 naar kamer 5, naar kamer 3 voor testen en komen dan weer terug voor de uitslag. Ja, die wordt verteld waar alle andere patiënten bij zitten. Zo wordt er dus absoluut niet gesproken over syfilis, laat staan over hiv.

Na twee weken poli kom ik voor het eerst een patiënt met hiv tegen, althans, iemand die dat vertelde bij de vraag of ze gezond was. Want ik heb inmiddels meer dan vijftig patiënten zelf gezien en aangezien de prevalentie van hiv in Zuid-Afrika 19 procent is, kan dat natuurlijk niet echt zo zijn. Maar goed, ik snap ook wel dat je dat niet vertelt als er tien paar oren meeluisteren.

Ik kijk mijn ogen uit en verzeker mijn familie dat het zo in Nederland niet gaat, en dan heb ik nog niet eens verteld over hoe het op de afdeling of ok gaat…

Nicole