Blog Loes - See ya mate!

Met een muziekje en een kop koffie zit ik voor m’n computer te staren naar 1800 foto’s van nieren van een muis. Ik moet de schade die ik in de arme beestjes heb veroorzaakt een gradering geven op een schaal van 0-3, en het moet reproduceerbaar zijn voor anderen.

Twijfelend kijk ik naar de zoveelste foto: dit moet maar een 1 zijn want ik heb hiervoor al tien nullen uitgedeeld en een 2 is ook al te vaak voorbij gekomen. Na zo’n vijftien foto’s switch ik weer naar de 0. Ondertussen ben in gedachten bezig met wat ik vanavond ga koken en welke vriendin ik nog een kaartje moet sturen. Het is wel duidelijk: ik ben geen geboren patholoog en al helemaal geen onderzoeker. Als mijn Australische supervisor mijn gedachten kon lezen, zou hij me op het eerste beste vliegtuig terug naar Nederland zetten. Begrijp me niet verkeerd, ik doe heus mijn best, maar het lukt niet altijd even goed. De histologie van een muizen-nier lijkt voor mij meer op een roze suikerspin. De gradering die ik daaraan moet geven, doe ik dus maar een beetje ‘op gevoel’, hoe onreproduceerbaar dat helaas ook is.

En histologie is nog niet eens mijn zwakste punt... Nog erger dan het bestuderen van 1800 suikerspin-nieren, vind ik het toepassen van statistiek. Je hebt studenten die weinig van statistiek snappen maar hun gebrek kunnen overbruggen door naar YouTube Tutorials te kijken. Voor mij geldt helaas: al zou ik alle tutorials op internet bekijken, ik zou je nog niet kunnen vertellen wat het verschil is tussen een dichotome of continu variabele. Statistiek is voor mij wat vroeg naar bed gaan is voor kleine kinderen: een eeuwige struggle, zoals ze hier in Australië zouden zeggen. Het feit dat er statistiek toegepast moest worden, was een van mijn grootste drijfveren voor het sluiten van vriendschappen met mijn lab-collega’s. Ik ben een sociaal mens, maar als je als buitenlander in een vijver vol uiterst slimme lab-nerds zit, is nieuwe vrienden maken best eng. Maar een kat in het nauw maakt rare sprongen, en in het nauw zat ik zeker door die dreigende statistieken. Vrienden had ik dan ook zo gemaakt nadat ik Nederlandse stroopwafels had gevonden. Het kopen van een flinke voorraad bleek mijn beste investering in Australië... Ik hoef mijn collega’s maar een stroopwafel voor te houden, en de t-tests, ANOVA’s en grafieken vliegen mijn mailbox binnen!

Tot slot is niet alleen histologie en statistiek verwarrend, communiceren in het Australisch valt ook niet mee. Want hoe voer je een formeel gesprek? En wanneer moet je juist informeel zijn? Een mail naar mijn supervisor koste me in het begin flink wat Google-Translate zoekopdrachten en gepieker. Maar de mails die ik terugkreeg stonden vol met smileys en afkortingen als ‘arvo’ (this afternoon) en ‘brekkie’ (breakfast). En nadat hij me tijdens mijn tussentijdse beoordelingen begroette met see ya en cheers heb ik de conclusie getrokken dat Australiërs niet zo van de formele praat zijn.

Ondanks deze kleine struggles mag ik niet klagen over mijn tijd in Australië. Er zullen niet veel studenten in Nederland zijn die hippe kroegentochten, cocktailfeestjes en Australische wijnproeverijen tijdens hun stage wetenschap hebben. Ik mag dan geen geboren onderzoeker, patholoog of nefroloog zijn, het is waardevol om daar ook achter te komen en ondertussen lunch ik wel elke dag in de zon en sta ik op een surfboard na werktijd.

Ik hoop alleen dat als ik terugkom in Nederland, ik een beetje kan acclimatiseren voordat mijn coschappen beginnen. Voor ik het weet vraag ik de artsen wat er op de planning staat this arvo of zeg ik see ya in the OK mate. Of dat gewaardeerd wordt, is nog maar de vraag. Ook vrees ik dat mijn stroopwafel-truc niet gaat werken en dat ik Australische wijn tijdens mijn dienst wel kan vergeten. Reden genoeg om er nu extra van te genieten, ook al betekent dat 1800 suikerspin-nieren tellen. See ya!

Meer blogs van Loes