Blog Loes - Niet bang voor naalden

Toen ik een jaar geleden voor een vakantiebaantje rondliep in het plaatselijke ziekenhuis, keek ik verbaasd om naar de chirurg die daar, in kortemouwenshirt met een arm vol tattoos, door de gang liep. Ik vroeg me af of dat niet te ver ging: dokters met tattoos.  Nu, een jaar later, zit ik aan de andere kant van de wereld, en vliegen de getatoeëerde kunstwerken me om de oren. Dokters, verpleegkundigen, ambulancemedewerkers, PhD’ers en zelfs een enkele professor heb ik hier in Australië gespot met de zwarte inkt vereeuwigd op hun lichaam. In een stad waar men in korte broek naar kantoor gaat en de weekenden op een surfplank doorbrengt, is het kennelijk volkomen geaccepteerd om enige versiering op het lijf te hebben. En waar ik hier een jaar geleden nog mijn twijfels bij had, moet ik zeggen dat mijn mening aardig is bijgedraaid. Sterker nog, ik vind het zelfs behoorlijk oppervlakkig dat ik werkelijk twijfelde aan iemands vakkundigheid vanwege het feit dat zijn arm er wat anders uitzag. En toen ik de uitspraak las ‘met een tattoo zet je jezelf buitenspel’  werd ik zelfs een beetje opstandig. Want is het niet zo dat collega’s je buitenspel zetten? Collega’s die werken met een diversiteit in hun patiëntengroep waar je u tegen zegt, die dagelijks de raarste dingen meemaken, maar die kennelijk iemand buitenspel zetten vanwege een beetje inkt.

En is het ook niet tegenstrijdig dat in een land met zoveel vrijheid het not done  is om wat lichaamsversiering te hebben? De Australiërs die ik hierover vertelde verslikten zich bijna in hun koffie van het lachen. In een land waar drugs legaal is en je door het Red Light District naar je werk fietst, kan een beetje inkt op de arm toch niet veel kwaad? Alsof je je daar zorgen om maakt als je gereanimeerd wordt, grapte een collega. Een ander vond dat een patiënt die tijd had om zich druk te maken over tattoos, kennelijk geen echt groot probleem had. De mening van mijn Australische collega’s over een paar ‘plakplaatjes’  is duidelijk. Toch spreken we in Nederland van een schande als we worden behandeld door een getatoeëerde professional.  Een dokter moet neutraal zijn en zichzelf wegcijferen voor een patiënt, zo luidt het tegenargument. Betekent dit dat een studie geneeskunde gelijkstaat aan het opgeven van al je persoonlijke vrijheden? Ik vind van niet.

Ik ben me ervan bewust dat deze blog commentaar zal krijgen, en ik zeg ook niet dat ik onder de tattoos terug zal komen naar Nederland (haal gerust adem, mam). Natuurlijk zijn er grenzen, en natuurlijk is het lastig om te bepalen waar die precies liggen. Maar in plaats van sollicitanten in het ziekenhuis zonder pardon opzij te schuiven of in een hokje te plaatsen vanwege een tattoo, kunnen we ook proberen wat meer acceptatie op te brengen voor mensen, inclusief hun lichaamsversiering.

Iedereen die nog niet overtuigd is raad ik aan een tijdje in Australië te gaan wonen. Je zult wellicht wat verbaasd zijn wanneer de huisarts je met zijn getatoeëerde benen opwacht  in een korte broek en de hand waarmee de chirurg je begroet zwart ziet van de inkt. Maar je zult je nog meer verbazen wanneer je ziet dat zij ook gewoon mens, dokter, professional en vakkundig zijn. Hopelijk kun je de oppervlakkige tattoo-angst wat loslaten en je realiseren dat diegene gestudeerd heeft, gepassioneerd is over zijn beroep en dat een plakplaatje meer of minder daar niets aan af zal doen.
Ik ben in ieder geval niet bang voor naalden, en als je een echte dokter bent, hoeft dat ook niet.

Loes

Meer blogs van Loes