Blog Anouk - Met stomheid geslagen

Het is kwart over twee ’s middags. Het is knetterdruk. De SEH-arts zit verslagen haar boterham weg te werken terwijl ze de volgende patiënt telefonisch aanneemt. Verpleegkundig personeel loopt de benen onder het lijf vandaan. Zelfs de schoonmaakster heeft de zweetdruppeltjes op haar voorhoofd staan. Als in een mierennest krioelt het van witte pakken.

Ineens valt mijn oog op een paar gestrekte benen en een lijf dat tegen het bureau leunt. Twee paar hagelwitte ok-klompen, Tommy Hilfiger-sokken, het gebruikelijke witte pak, een peperdure stethoscoop en een goudkleurig rond brilletje. Het glimmende naamplaatje bevestigt mijn vooroordelen: ‘arts chirurgie’.

De verpleegkundig coördinator struikelt bijna over de uitgestrekte benen. Het perfecte moment voor de chirurg om hem aan te spreken. ‘Het lukt hem niet om dat kind te prikken.’ Ik erger me aan de woorden ‘hem’ en ‘dat kind’. Beide onpersoonlijk. De coördinator is net zo geprikkeld als ik: ‘Wie lukt wat niet?’ ‘De triageverpleegkundige krijgt dat kind niet geprikt. Hij blijft zijn arm maar terugtrekken. Als dat kind niet geprikt kan worden zit ik hier voor niets.’ De coördinator antwoordt koelbloedig dat er simpelweg niet genoeg mankracht is om met twee verpleegkundigen een kindje te prikken. In de twee seconden adempauze zie ik dat de coördinator de non-actieve houding van de chirurg niet kan waarderen. ‘Anders ga je zelf even dat kind vasthouden?’ De chirurg trekt zijn benen in en slaat zijn armen over elkaar: ‘Nou, dat dacht ik niet.’

Ik knipper met mijn ogen. Hoorde ik dit nu goed? De coördinator is duidelijk met stomheid geslagen, maar wordt onderbroken door een rinkelende telefoon. Als hij ophangt probeert hij het opnieuw: ‘Maar even serieus, waarom ga je “dat kind” niet even zelf helpen?’ Ik moet bijna lachen om hoe hij de aanhalingstekens in de lucht uitbeeld. ‘Nou…’, de chirurg gaat er even goed voor zitten, ‘dan eh... is mijn onderzoek daarna toch helemaal niet meer betrouwbaar, als ik dat kind eerst pijn heb gedaan en dan moet onderzoeken?’ Van binnen lig ik op de grond van het lachen. Wat een ONZIN! De verpleegkundig coördinator laat zijn ogen over de werkvloer glijden in de hoop eenzelfde blik te vangen. Hij kijkt me met grote ogen aan en ik voel meteen dat hij er net zo over denkt als ik. ‘Meen je dit nu serieus?’ zegt hij bot. Ik zie een rode gloed over de chirurg heen trekken. Ik hoop op een welgemeend excuus. Hij opent zijn mond, aarzelt even en zegt: ‘Ja, natuurlijk.’ Dan loopt hij weg. 

Chirurg, shame on you. Wij, van schoonmaaksters tot dokters, wij in het witte uniform, zijn een team! Dit – en elk ander – ziekenhuis drijft op samenwerking en op ondersteuning. Ik hoop dat je je echt diep scha…

Dan zie ik een glinsterend gouden brilletje in de triagekamer zitten. Een 8-jarig jongetje zit met een betraand gezicht, snikkend, bij de chirurg op schoot. Hij spartelt, maar voor hij het in de gaten heeft zit het infuus er al in. Voordat ik glimlachend de hoek om loop zie ik een welgemeende high five van de chirurg de lucht in gaan. 

Anouk