COLUMN

Je hébt van die dagen. Vandaag is zo’n dag. Het lijkt wel of overal waar ik kom helpen daarna ineens méér in plaats van minder te doen is. Waar ik dagen heb dat ik me voel alsof ik eigenhandig het leven van een patiënt red – dat geloof ik althans graag – voel ik mij vandaag de meest nutteloze witte jas die er in dit ziekenhuis rondloopt. Op vragen van patiënten lijk ik de hele dag niets anders te kunnen antwoorden dan ‘ik zal het navragen’ en met diezelfde zin beantwoord ik de vragen van de arts over patiënten. Dit schiet niet op.

Ik baal. Hoewel ik weet dat ik hier ben om te leren, kan ik het niet laten om altijd de behoefte te hebben om werk uit handen te willen nemen. Daar word je tenslotte ook (tenminste deels) dokter voor: helpen. Niets maakt mij dan ook gelukkiger dan die kleine dingetjes die niet per se hoeven, maar die het leven voor een ander net wat makkelijker maken. Zoals dat glaasje water aangeven waar de patiënt net niet bij kan. Of het plannen van afspraken zodanig dat die ene oudere patiënt die slecht ter been is niet op twee verschillende dagen de tocht naar het ziekenhuis hoeft te ondernemen. Dat zijn mijn kleine geluksmomentjes. Soms stiekeme geluksmomentjes, want niet elke arts vindt deze zaken ‘de taak van de arts’. Vandaag valt er echter bar weinig stiekem te doen: ik voel mij alles behalve een helpende hand. Gelukkig herinnert een oudere patiënt mij eraan dat ‘de tijd en dus ook de jaren vanzelf voorbijgaan’. En zo is het. Ook vandaag gaat weer voorbij.

Door zijn vraag voel ik me voor het eerst deze dag nuttig

Wat gefrustreerd maar blij dat de dag erop zit, sta ik aan het begin van de avond op de lift te wachten als mijn arm wordt aangetikt. Naast mij staat een blond jongetje, ik schat hem een jaar of 7. Onder zijn blonde pony kijken twee grote blauwe ogen mij aan. ‘Mevrouw’, zegt het jongetje. Ik kijk hem aan. ‘Ik moet naar het restaurant, maar ik weet niet waar dat is.’ Ik glimlach en zeg dat we dat dan maar eens samen gaan uitvinden. Terwijl ik met hem naar de plattegrond loop om te achterhalen op welke verdieping het restaurant hier zit, kijken de blauwe ogen mij weer aan: ‘Ik wil niet verdwalen, wilt u met mij meelopen?’ Mijn glimlach wordt groter. Dit jongetje heeft geen idee, maar door zijn vraag voel ik me voor het eerst deze dag nuttig.

Die dag loop ik alsnog tevreden het ziekenhuis uit. Dít is wat ik doe: ik help. En daar ben ik (stiekem) best trots op.

 Emma van Es (pseudoniem) is net begonnen met haar coschappen. Als winnares van de Arts in Spe columnwedstrijd schrijft ze elk kwartaal een column over haar belevenissen.