De intercity naar Enkhuizen

Als ik mensen vertel dat ik iedere dag naar Hoorn reis, roept dat vaak reacties van bewondering op: ‘Jeetje, wat ver!’. Alsof het heldhaftig is om noordelijker dan de A10 te komen. Daarom vertel ik maar eens over een mooie ochtend in de intercity naar Enkhuizen.

De zon is nog niet opgekomen als ik op het perron sta en luister naar de omroepberichten voor internationale treinen. Dan verschijnt mijn geelblauwe vriend. Ik stap in en neem plaats in een coupé die ik deel met slechts vier anderen.

Terwijl de trein zich in beweging zet, sla ik Leven en Lot open van Vasili Grossman. De rit is precies goed voor twintig bladzijden, ideaal om progressie te houden in het omvangrijke boek.

De trein bereikt de polder en een beeld doemt op: de opkomende zon in het oosten straalt oranje ochtendlicht op het Hollandse landschap; de trein blokkeert een deel van de zonnestralen en creëert een schaduw, die als een gordijn razendsnel voorttrekt, een stuk grasland verduistert en het vervolgens weer onthult; over de weilanden vliegen groepen ganzen, windmolens draaien in de verte, eenden dobberen tussen het riet; de hemel wordt gereflecteerd in het spiegelgladde slootwater; boven de dijk bloeit de magistrale zon, als een vuurbal. Dat is de intercity naar Enkhuizen op zijn best.

Het kan alleen niet altijd een idylle zijn. Bijvoorbeeld wanneer het donker en regenachtig winterweer is, alsof er buiten Dementors rond de trein zweven. Of als ik probeer te lezen, maar iemand zijn reggaeton dusdanig luid door zijn airpods luistert dat de hele coupé mee mag luisteren, terwijl tegelijkertijd een onbekend sujet in de wc een sigaret opsteekt, waarvan de rook niet beperkt blijft tot het balkon van de trein. God, zie onze beproevingen, zou Frits van Egters in De avonden zeggen.

Zo maak je dus nog wat mee, in de intercity naar Enkhuizen. Op de meeste dagen gelukkig een ideale start van de dag!