Burgerlijke lul

Tijdens de bachelorfase en de eerste paar coschappen was mijn leven een georganiseerde chaos van colleges, sporttrainingen, eet-dates, feestjes en om de vier weken een tentamen. ‘We zien wel waar het schip strandt’, was het credo. Met gemengde gevoelens observeerde ik de levens van vrienden die belachelijk vroeg gingen samenwonen of die net afgestudeerd in de rechten als junioradvocaat voor een negen-tot-vijf-baan kozen en hierdoor alleen in de weekenden nog tijd hadden. Triest. Ze kregen een regelmatig leven, en dat was onomkeerbaar. Alleen al de gedachte hieraan riep bij mij aversieve gevoelens op. Dat heet namelijk in mijn vocabulaire ‘onder de plak’ en ‘burgerlijk’.

Nu kom ikzelf iedere dag in de trein dezelfde mensen tegen, die allemaal iedere dag op dezelfde plaats in de coupé gaan zitten. Vanaf het station in chronologische volgorde werk ik in mijn hoofd inmiddels een checklist af. Meneer met schippersjas stapt tegelijk met mij uit de trein. Check. Licht obese jongen op Citta-snorfiets rijdt belachelijk hard in tegengestelde richting. Check. Lange vrouw die een boterham eet, met haar hond. Check. Schoonmaker dweilt de trapopgang op de eerste etage. Check. Die regelmaat, ik kan er slecht tegen. En ik kan er nog slechter tegen dat ik me eraan ga vasthouden. Afgelopen vrijdag kwam ik na vier dagen de jongen op de snorfiets niet meer tegen. De hele ochtend heb ik me afgevraagd waar hij kan zijn. Heb ik hem gemist? Misschien heeft hij vrij op vrijdag of heeft hij een snipperdag opgenomen? Misschien moest hij naar de dokter? Of misschien is er wel iets ergs gebeurd en heeft niemand het doorgehad dat hij niet meer buiten verschijnt? Behalve ik. Ik wil er niet aan denken en ik wil het niet weten. Simpelweg omdat ik niets met de regelmaat van die mensen te maken wil hebben. Ik ken ze niet.

In de trein ga ik nu expres iedere dag op een andere plaats zitten in de coupé. Het verwart mijn medereizigers buitengewoon merk ik. Ik neem soms een andere trap omhoog en kies iedere dag een andere weg naar het ziekenhuis. Om het patroon maar te doorbreken. Het lukt aardig. Mijn huisgenoot, bachelorstudente pedagogiek met een omgekeerd dag-en-nachtritme, wist dan ook niet hoe hard ze me raakte toen ze zei: ‘Ollie, ik hoor jouw wekker iedere ochtend om 6 uur. Sinds jij coschappen loopt ben je echt een burgerlijke lul geworden, nietwaar?!’ Ze weet niet half waar ze het over heeft.

Olivier

                                             Meer publicaties in Ingezonden