Het verhaal van de geneeskundestudent

Ik ben geneeskunde gaan studeren voor de verhalen. Niet mijn eigen sterke verhalen, maar de verhalen van patiënten. Het gaat om de kwetsbaarheid van anderen, de intieme, geheime, schaamtevolle of blije vertellingen van de mens tegenover je – en het vertrouwen dat je krijgt als arts. Ik hou van succesverhalen, zakelijke verslagen, vieze verhalen, maar ook van klein menselijk leed. En elk verhaal is groter dan wat mij binnen het tijdsbestek van een consult verteld kan worden. De laatste jaren, tijdens de coschappen, heb ik een inkijk gekregen in het leven van anderen. Niet alle verhalen zijn me bewust bijgebleven, maar ze vormen samen wel mijn bagage als aankomend arts.

Als voorzitter van De Geneeskunde­student vertel ik – onder andere via dit medium – ook veel verhalen. De laatste tijd merk ik dat ik soms te veel focus op wat nog niet goed gaat en daarmee negativiteit versterk. Zo verlies ik uit het oog waarom ik geneeskunde ben gaan studeren. Ook bij mijn medestudenten merk ik dat verhalen een eigen leven gaan leiden. Een zware dag wordt een zware werkweek, een zware werkweek wordt een zwaar coschap, een zwaar coschap wordt een zware studie, en voor je het weet vraag je je af waarom je er eigenlijk ooit aan bent begonnen. Er waren genoeg coschapdagen die niet leuk waren, en op geen enkele manier bijdroegen aan het bereiken van mijn leerdoelen, omdat ik niets anders kon en mocht dan vanaf een afstandje (lees: het krukje) meekijken. Toch moeten negatieve ervaringen niet het hele beeld van de studie beheersen: veel vaker heb ik ontzettend veel geleerd en het heel erg naar mijn zin gehad.

Soms focus ik te veel op wat nog niet goed gaat en versterk daarmee negativiteit

Die persoonlijke verrijking, dát is het verhaal dat ik wil vertellen. Het streven naar studeren onder de beste omstandigheden (met bijbehorende passende werkdruk, normale stagevergoeding en het elimineren van ongewenst gedrag) gaat hand in hand met het benadrukken van de positieve kanten van het arts-worden. Passende werkdruk bijvoorbeeld is nastrevenswaardig, niet omdat het nu allemaal zo zwaar is, maar juist om duurzame inzetbaarheid voor de toekomst te waarborgen. Een normale stagevergoeding geeft coassistenten waardering voor het werk dat zij doen. En het voorkómen van ongewenst gedrag bevordert een leer­klimaat waarin studenten zichzelf kunnen zijn en zich kunnen ontwikkelen.

Ik pleit voor coassistenten met meer flexibiliteit en regie: zij moeten hun eigen verhaal gaan schrijven. Iedereen is erbij gebaat als artsen in spe vroeg in hun loopbaan verantwoordelijkheid nemen en zelfstandigheid ervaren – eerst over hun eigen leerproces, later over de zorg voor patiënten. Studenten bepalen dan zelf hun leerdoelen, en nemen en krijgen de ruimte om hard te werken en dat af te wisselen met ontspanning als ze daar behoefte aan hebben. Een goede coassistent is niet een coassistent die elk vinkje afwerkt. Een goede coassistent is een coassistent die zich ontwikkelt, een bijdrage levert op de afdeling en vooral van de studie geniet.

Elk verhaal is groter dan wat ik in één tekst kan vertellen. Veel geneeskundestudenten worden door de studie enorm uitgedaagd. Maar we moeten onszelf niet zien als slachtoffer van het systeem. In plaats daarvan is een nieuw, positief verhaal op z’n plaats: ambitieus, leuk, vol mogelijkheden. Dát is het verhaal van de geneeskundestudent. Dat is mijn verhaal.